در قالب یك مطالعه بررسی شد
تجربه زنان آبستن از خشونت خانگی
به گزارش آجاك نتایج یك مطالعه نشان داد كه از نظر زنان باردار، بیكاری و مشكلات اقتصادی، سابقه خشونت و اعتیاد همسران، مهم ترین علل بروز خشونت خانگی هستند.
به گزارش آجاک به نقل از ایسنا، طبق آمارهای سازمان جهانی بهداشت شیوع کلی خشونت خانگی ضد زنان در دنیا حدود ۴۵ درصد است. به معنای دیگر از هر دو زن یک نفر در معرض خشونت خانگی قرار دارد.
پژوهشگران دانشگاه های علوم پزشکی مشهد و خراسان شمالی و دانشگاه آزاد اسلامی مشهد، در مطالعه ای به بررسی خشونت خانگی فیزیکی در زنان آبستن و شایع ترین عوامل دخیل در ایجاد آن، پرداختند.
خشونت خانگی شایع ترین نوع خشونت ضد زنان است و شامل خشونت های فیزیکی، روانی و جنسی است که در تمام سنین، جنسیت ها، قومیت ها، زمینه های آموزشی و گروه های اقتصادی اجتماعی اتفاق می افتد.
سید مجید صدرزاده و شقایق رحمانی به همراه همکارانشان در این تحقیق همکاری داشتند. این مطالعه در فاصله سال های ۱۳۹۵ تا ۱۳۹۸ و با بررسی ۲۳ زن آبستن ۱۵ تا ۴۵ ساله که با شکایت از ترومای ناشی از خشونت خانگی و ۲۳ بیمار آبستن دیگر که به دلیل تروما ناشی از سایر علل به اورژانس سوانح بیمارستان های شهید هاشمی نژاد و امام رضا (ع) مشهد مراجعه نموده بودند، انجام شد.
جمع آوری داده ها با استفاده از پرسش نامه انجام گرفت و اطلاعاتی مثل اطلاعات شخصی بیمار، خشونت اعمال شده و عوامل دخیل در اعمال خشونت از بیمار گرفته شد. داده های به دست آمده از راه روش های آماری تحلیل شدند.
در ابتدا مفهوم خشونت خانگی و انواع آن توسط پرستار با سابقه توضیح داده می شد. از نظر سازمان ملل: «هر نوع عمل خشونت آمیزی است که بر اختلاف جنسیت مبتنی باشد و به صدمه یا رنج بدنی، جنسی یا روانی زنان بیانجامد و یا احتمال منجر شدن آن به این نوع صدمه ها و رنج ها وجود داشته باشد، مانند تهدید به این گونه اعمال، زورگویی و یا محروم سازی خودسرانه از آزادی، خواه در حضور عموم یا در زندگی خصوصی».
اطلاعات مربوط به بیمار شامل سن، سن بارداری، دفعه بارداری، خواسته یا ناخواسته بودن بارداری، سابقه سقط به دلیل خشونت، محل تولد، محل زندگی، تحصیلات، شغل، استعمال دخانیات، سوء مصرف مواد مخدر و مصرف داروهای خواب آور یا ضد افسردگی بود.
اطلاعات مربوط به ازدواج شامل مدت زندگی، فاصله سنی زوجین، ازدواج تحمیلی و عدم رضایت زناشویی، سابقه طلاق در بیمار و یا همسر او و تعدد زوجین بود.
اطلاعات مربوط به همسر شامل محل تولد، تحصیلات، شغل، استعمال دخانیات، سوء مصرف مواد مخدر، اعمال خشونت قبلی، صدمه به کودک و آزار رساندن به کودکان، مصرف داروهای خواب آور و یا ضد افسردگی بود.
اطلاعات به دست آمده نشان داد که در ۲۲ بیمار خشونت توسط همسر بیمار انجام شده بود و تنها یک نفر از سوی برادر مورد خشونت قرار گرفته بود.
داده های به دست آمده نشان داد میانگین سن بیماران حدود ۲۷.۵ سال، میانگین مدت ازدواج ۳.۵ سال و میانگین سن حاملگی ۲۸.۵ هفته بود. ۶ مورد از حاملگی ها کمتر از ۲۰ هفته و مابقی بیشتر از ۲۰ هفته و دارای قابلیت حیات بودند.
بین بروز خشونت خانگی و سابقه خشونت خانگی در خانواده، بیکاری همسر و مشکلات اقتصادی، سابقه بستری به دلیل خشونت خانگی و مصرف دخانیات و سوءمصرف مواد مخدر، هم بستگی وجود داشت. مهم ترین علت های بروز خشونت خانگی از نظر زنان باردار، بیکاری و مشکلات اقتصادی همسر، سابقه بستری قبلی به دلیل خشونت خانگی و اعتیاد همسران بود.
در سه بیمار، صدمه وارده منجر به از دست رفتن جنین شد که دو مورد مربوط به خشونت خانگی و یک مورد در سایر تروماها بود. ۱۶ بیمار با رضایت شخصی بیمارستان را ترک کردند و ۳۰ بیمار دوره بستری را گذراندند. تعداد موارد رضایت شخصی به صورت مفهوم دار، بیشتر از سایر تروماها بود.
با توجه به نتایج مطالعه پژوهشگران می گویند: «با توجه به خطرات خشونت خانگی در زنان باردار، به خصوص در خانواده هایی با سابقه خشونت خانگی قبلی، مراکز بهداشتی درمانی به صورت معمول غربال گری خشونت خانگی در حاملگی را انجام دهند تا بتوانند این موارد را شناسایی کرده و در صورت لزوم، مشاوره و ارجاعات ضروری را انجام دهند».
از آن جا که این زنان پس از اتمام حاملگی هم در معرض خشونت مجدد و هم صدمه های روحی و روانی اند و فرزندان این خانواده ها هم در معرض خشونت والدین قرار دارند، باید به صورت ویژه مورد توجه قرار گیرند.
به گفته پژوهشگران این تحقیق: «در دوره سه ساله این مطالعه، تنها ۲۳ بیمار با شکایت از خشونت خانگی شناسایی شدند که در مقایسه با سایر کشورها تعداد کمتری است و می تواند ناشی از ترس های فرهنگی و عرفی موجود در جامعه باشد. در بعضی موارد بیماران با وجود رفتن به اورژانس، شرح حال درست وکاملی نسبت به رخداد عرضه نمی دهند و علت صدمه را مخفی می کنند. بنابراین شناسایی چنین بیمارانی از مشکلات این مطالعه است».
نتایج این تحقیق به صورت مقاله علمی پژوهشی در مجله «زنان، مامائی و نازایی ایران» وابسته به دانشگاه علوم پزشکی مشهد، انتشار یافته است.
این مطلب آجاک را پسندیدید؟
(1)
(0)
تازه ترینهای مرتبط
نظرات بینندگان در این باره