آیا سفرهای فضایی بر بینایی فضانوردان تاثیر می گذارد؟
به گزارش آجاک، یافته های محققان حاکی از اینست که مأموریت های فضایی طولانی مدت به چشم و بینایی فضانوردان صدمه می رساند؛ این مورد اما و اگرهایی را در رابطه با سفر به مریخ بوجود می آورد.
به گزارش گروه علمی ایرنا، وبگاه ارث در گزارشی آورده است: سفرهای فضایی طولانی مدت بر سلامت چشم تاثیر می گذارد و فضانوردان بعد از ۶ تا ۱۲ ماه در ایستگاه فضایی بین المللی (ISS) این مشکل را تجربه می کنند.
ایستگاه فضایی بین المللی یک ایستگاه فضایی است که با مشارکت بیشتر از ۱۵ کشور ایجاد می شود. این ایستگاه فضایی در مدار نزدیک زمین و در ارتفاع ۳۳۰ تا ۴۳۵ کیلومتری از سطح زمین در حرکت است.
این تغییرات که با بیماری سندرم عصب چشمی در رابطه با پرواز فضایی (SANS) همراه می باشد، محققان و آژانس های فضایی را نگران کرده است.
تأثیر ریزگرانش روی چشم
ریزگرانش به شرایطی گفته می شود که همانند بی وزنی و گرانش صفر (zero-g) است با این تفاوت که نیروی گرانش دقیقا صفر نیست و مقدار کوچکی دارد.
سانتیاگو کوستانتینو (Santiago Costantino)، چشم پزشک دانشگاه مونترال کانادا و سرپرست گروه پژوهشی بیمارستان مِزونُو- رُزمون (Maisonneuve-Rosemont)، کشف کرد که بیشتر از ۷۰ درصد فضانوردان در ایستگاه فضایی بین المللی دچار نوعی بیماری به نام سندرم عصب چشمی در رابطه با پرواز فضایی (SANS) هستند.
هدف گروه پژوهشی مورد اشاره تعیین دقیق تغییرات بیومکانیکی دخیل در اختلال خاص بود. اعضای این گروه، داده های ۱۳ فضانوردی را که مابین ۱۵۷ تا ۱۸۶ روز را در ایستگاه فضایی بین المللی سپری کرده بودند، تجزیه وتحلیل کردند. این فضانوردان از نظر سن، ملیت، جنسیت و تجربه مأموریت فضایی، متفاوت بودند؛ این موضوع، گروهی متنوع را برای مطالعه فراهم می کرد.
وضعیت چشمان فضانوردان در اثر ریزگرانش تغییر می کند
پژوهشگران سه پارامتر (متغیر) مهم چشمی همچون سختی چشم (ocular rigidity)، فشار داخل چشمی و دامنه پالس چشم را قبل و پس از مأموریت های فضایی مقایسه و بررسی کردند. آنها برای به دست آوردن این داده ها، از توموگرافی انسجام نوری (نوعی روش تصویربرداری) و تونومتری (فشارسنجی چشم) استفاده کردند.
یافته های این پژوهش حیرت آور بود: سختی چشم فضانوردان ۳۳ درصد، فشار داخل چشمی آنان ۱۱ درصد و دامنه پالس چشم آنان ۲۵ درصد کاسته شده بود.
نقش بی وزنی
کوستانتینو در رابطه با دلیل اصلی این تغییرات توضیح داد: بی وزنی توزیع خون را در بدن تغییر و جریان خون را در سر بالا می برد و گردش خون وریدی را در چشم کُند می کند؛ این احتمالا همان عاملی است که به انبساط لایه مَشیمیه، که مسئول تغذیه شبکیه چشم است، منجر می شود.
بازگشت به حالت عادی با برگشت به زمین
این تغییرات امکان دارد هشداردهنده به نظر برسد؛ اما معمولا دلیلی برای نگرانی نیست. چشمان ۸۰ درصد از فضانوردان شرکت کننده در پژوهش که حداقل گرفتار یک مشکل شده بودند، بعد از بازگشت به زمین به حالت عادی بازگشت.
در بیشتر موارد، استفاده از عینک اصلاحی برای رفع علایم ایجادشده در طول مدت حضور در ایستگاه فضایی کافی بود؛ با این وجود، مأموریت های فضایی طولانی مدت آینده، مانند سفر به مریخ، نیازمند احتیاط است.
این مطلب آجاک را پسندیدید؟
(0)
(0)
تازه ترینهای مرتبط
نظرات بینندگان در این باره