وانت هیولا با موتور 10 سیلندر
به گزارش آجاک، پیشرانه های V۱۰ در خودرو های جاده ای خیلی متداول نیستند ولی زمانی، دو خودروساز بزرگ آمریکا مبادرت به توسعهٔ موتورهای V۱۰ برای جایگزینی با موتورهای V۸ بلوک بزرگ در پیکاپ های سنگین خود کردند. این یعنی حتی پیش از این که ب ام و، لکسوس و گروه فولکس واگن برای خودرو های پرفورمنس خود سراغ پیشرانه های V۱۰ بروند، آمریکایی ها این موتورها را به تولید انبوه رساندند.
به گزارش آجاک به نقل از خبر آنلاین، دوج نخستین شرکتی بود که در سال ۱۹۹۱ یک پیشرانهٔ V۱۰ بنزینی را به تولید انبوه رساند. این همان پیشرانهٔ مشهور وایپر افسانه ای بود. علاوه بر این، دوج به نخستین شرکتی تبدیل شد که از سال ۱۹۹۴ پیشرانهٔ V۱۰ را در سینهٔ پیکاپ ها هم قرار داد.
به نقل از پدال، هرچند وایپر زودتر ارائه شد اما درواقع، توسعهٔ پیشرانهٔ V۱۰ برای پیکاپ های رم پیش از وایپر شروع شده بود. این یک نیروگاه ۸ لیتری V۱۰ بلوک چدنی بود که عضوی از خانوادهٔ موتورهای مگنوم کرایسلر محسوب می شد و برای پیکاپ های رم ۲۵۰۰ و ۳۵۰۰ در کنار پیشرانهٔ دیزلی کامینز عرضه شد. این پیشرانهٔ قدرت بیشتری نسبت به نمونهٔ دیزلی تولید می کرد اما طبیعتاً مصرف سوخت بیشتری هم دارد. پیشرانهٔ V۱۰ مگنوم در طول دوران تولید خود بین ۳۰۰ تا ۳۱۰ اسب بخار قدرت و ۶۱۰ نیوتن متر گشتاور تولید می کرد. در طول فرآیند توسعهٔ این پیشرانه، توجه تیم توسعهٔ وایپر به آن جلب شد اما چون این نیروگاه بزرگ چدنی جهت استفاده در خودرویی مثل وایپر مناسب نبود، بلوک موتور توسط لامبورگینی که آن زمان در اختیار کرایسلر بود، به آلومینیومی تغییر داده شد. پیشرانه V۱۰ مگنوم در انتهای سال ۲۰۰۳ از پیکاپ های رم کنار گذاشته شد ولی پیکاپ اسپرت رم SRT۱۰ از سال ۲۰۰۴ تا ۲۰۰۶ با پیشرانهٔ ۸.۳ لیتری V۱۰ آلومینیومی وایپر تولید شد.
از طرفی، فورد برای نخستین بار در سال ۱۹۹۷ پیشرانهٔ V۱۰ خویش را با نام ترایتون معرفی نمود. این پیشرانه که تا سال ۲۰۲۱ تولید می شد، از خودرو های مختلفی از پیکاپ های سنگین گرفته تا ون های سری E و حتی شاسی بلند اکسکرشن مورداستفاده قرار گرفت. این پیشرانه عضوی از خانوادهٔ موتورهای ماژولار فورد بود و کورس پیستون و قطر سیلندر یکسانی با پیشرانهٔ کوچک تر ۵.۴ لیتری V۸ فورد داشت که فقط دو سیلندر به آن اضافه شده بود. این پیشرانه زمانیکه در سال ۱۹۹۷ عرضه شد، با ۶.۸ لیتر حجم، ۲۷۵ اسب بخار قدرت و ۵۷۵ نیوتن متر گشتاور تولید می کرد اما زمانیکه از روی خط تولید کنار رفت، این اعداد به ۳۶۲ اسب بخار و ۶۲۴ نیوتن متر رسیده بودند.
پیشرانهٔ V۱۰ موردبحث جایگزین پیشرانهٔ ۷.۵ لیتری V۸ فورد شد که از دههٔ ۶۰ مورداستفاده قرار می گرفت. حتی موتورهوم ها و اتوبوس های مدرسه ای که بر مبنای پلتفرم های فورد ساخته می شدند هم از این پیشرانه بهره مند شدند. موتور V۱۰ ترایتون اما بعداً با پیشرانهٔ جدید ۷.۳ لیتری V۸ گودزیلا جایگزین شد که بسیار پیشرفته تر است و نه تنها قدرت بیشتری تولید می کند بلکه مصرف سوخت کمتری هم نسبت به موتور ۱۰ سیلندر قدیمی دارد.
بنابراین، دوران پیکاپ های V۱۰ سال ها است که به پایان رسیده است. بااین حال، این دو موتور V۱۰ آمریکایی آن طور که باید موردتوجه قرار نگرفتند. البته این نیروگاه های کاری اساسا جذابیت موتورهای V۱۰ فوق العاده ای مثل چیزی که در لکسوس LFA یا پورشه کاررا GT دیدیم را نداشتند اما در تعداد بسیار بیشتری تولید شدند و در سینهٔ پیکاپ های غول پیکر سخت کار کردند. ما دل تنگ موتورهای V۱۰ خواهیم شد چه در سینهٔ سوپراسپرت ها قرار داشته باشند و چه اتوبوس های مدرسه.
۵۸۵۸
منبع: آجاك
این مطلب آجاک را پسندیدید؟
(0)
(0)
تازه ترینهای مرتبط
نظرات بینندگان در این باره